"(...) Αυτοί που μένουν ξέρουν να αγαπούν. Δεν είναι ερωτευμένοι, συμπονούν και μένουν. Πολλές φορές φλέρταρα με την προοπτική. Τελειώνει ο έρωτας (...) σκεφτόμουν, τώρα επιτέλους θα είμαι ήσυχη. Όχι έρωτας, όχι απομίμηση έρωτα, θα πει μοναξιά. Κακό πράγμα η μοναξιά, ένα καλό έχει. Μόνος, δεν είσαι πια αδύναμος. Άκυρη δύναμη η μοναξιά. Τι να την κάνεις; Χρήσιμη δύναμη η μοναξιά. Για λίγο. Ίσα για να ξαναβρείς τον εαυτό σου. (...)" σελ.58
"(...) Αυτό με την πρεσβυωπία, φίλε, με τσάκισε. Σαράντα και κάτι σε πσοσβάλλει η πάθηση. Αδύνατον να ξεφύγεις. Δεν πάει να είσαι η Μισέλ Φάιφερ. Χρειάζεσαι γυαλιά για να διαβάσεις εφημερίδα. Εκτός κι αν την κρατήσεις στο μισό μέτρο από τα μάτια σου. Μόλις πριν λίγο το κατάλαβα. Πως η σημειολογία της πάθησης είναι πολύ παρηγορητική. Ο "τα πάντα εν σοφία", τα φέρνει έτσι, ώστε χάνεταιη καθαρότητα του κοντά. Αλλά η όραση σου στο μακρυά βελτιώνεται. Μετά τα σαράντα, μπορείς να εστιάσεις πάλι εκεί που εστιαζόσουν παιδί πεντάχρονο, όταν κοιτούσες τα αστέρια. Στα μακρινά και καθαρά, στα ευανάγνωστα. Σε όσα χρωστάνε τη σαφήνεια τους στην απόσταση. (...) σελ. 151
"(...) Σκέφτομαι με το καλύτερο μου μυαλό μου εκείνο το πρωί στη κουζίνα. Αν η ζήλεια, η κτητικότητα, ο εγωισμός είναι μέσα στη φύση μας, λέω, τότε δε βλέπω άλλη λύση: πρέπει να επιχειρήσουμε να ξαναφτιάξουμε τη φύση μας. Για χάρη της επιβίωσής μας, αν μη τι άλλο. Το κέντρο της βάρους της ζωής μου ήταν αυτός. Για να διατηρήσω την ισορροπία, έπρεπε να σπάσω την εξάρτηση. Τα δεσμά που του δημιουργούσε η εμμονή μου. Έτσι παντρεύτηκα κάποιον άλλον, φίλε. (...) σελ. 190
