Περπατούσα που λέτε χθες στην Αθήνα, και βλέπω μπροστά μου μια διαφημιστική αφίσα (γιατί αυτό είναι) του κ.Καρατζαφέρη σε κεντρική οδό της πόλη, που υποθέτω πως διαφήμιζε τα προσόντα του... "Τώρα πια ξέρεις... Καρατζαφέρης... Το ηχηρό σύνθημα αναφερόταν στον συσχετισμό "ΠΑ.ΣΟ.Κ - Ν.Δ. - SIEMENS", και στο ακόμα πιο ξεκάθαρο "ΠΑ.ΣΟ.Κ - Ν.Δ. - μας άρπαξαν πολλά". Βλέπω την αφίσα και σκέφτομαι πόσο έχει διαβρωθεί η δημοκρατία μας. Πού έχει καταντήσει το σύστημα που φτιάξαμε για να υπηρετεί δήθεν τον πολίτη, τον άνθρωπο, τον έλληνα... Δε μπορούσα παρά να απορήσω τι πήγε τόσο στραβά... και πως έχει διαβρωθεί έτσι; Το πιθανότερο είναι ότι κανείς από μας δεν έχει συνειδητοποιήσει τι λέει η αφίσα και όλες τις προεκτάσεις της...
Η εκστρατεία του Καρατζαφέρη είναι απλά μια αφορμή για να δει κανείς το προφανές, που όμως έχουμε όλοι συνηθίσει τόσο πολύ, που αποτελεί μέρος της ζωής μας (δες γύρω σου), του ψυχισμού μας (αυτό που λέμε Ελληναράς είναι μάλλον η ακραία αλλά και ξεκάθαρη έκφραση του Νεοέλληνα), αλλά και της προσωπικότητας του καθενός μας που βλέπει παθητικά, ακούει παθητικά, τρώει παθητικά, κάνει έρωτα παθητικά, ξοδεύει το χρόνο και τα όσα χρήματα έχει/μπορεί παθητικά, μιζεριάζει παθητικά, και δε κάνει τίποτε να αλλάξει κάτι, όχι τόσο γιατί το ρήμα "αλλάζω" είναι ενεργητικό και έρχεται σε διάσταση με τον παθητικό χαρακτήρα του νεοέλληνα, αλλά επειδή απλά και ειλικρινά δεν πιστεύει ότι μπορεί κάτι να αλλάξει...
Ο Καρατζαφέρεις λέει ξεκάθαρα αυτό που όλοι γνωρίζουμε και σκεφτόμαστε... Ότι το σκάνδαλο SIEMENS είναι παρελθόν, συνέβη, έγινε και θα πληρώσει αυτός που τελικά φταίει πραγματικά: ο λαός! (όχι ο Λά.Ο.Σ., αλλά ο λαός αυτής της χώρας). Και αφού αυτή η χώρα δεν έχει κράτος που να σέβεται στοιχειωδώς τον οποιονδήποτε από εμάς (μάλλον δεν είχε ποτέ τέτοιο κράτος η νεότερη Ελλάδα), είναι φυσικό επακόλουθο να μην έχει και πολίτες που να σέβονται στοιχειωδώς το "κράτος": Οι πολιτικοί δεν σέβονται στοιχειωδώς τον αντίπαλο τους και μπορούν να λένε ότι θέλουν ο ένας για τον άλλο, καταχρώμενοι την "ελευθερία του λόγου και της ισότητας", σε μια γη που δεν υπάρχει πραγματικά ελευθερία ή ισότητα... Ο Καρατζαφέρεις αυτά τα κάνει αφίσες στους δρόμους και λέει το προφανές αλλά μη-αποδεδειγμένο (το οποίο σε άλλα κράτη ή συστήματα θα αποτελούσε λίβελο ίσως), λέει φωναχτά τη σκέψη του κάθε έλληνα που γνωρίζει πολύ καλά ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες, τα δημόσια ταμεία, η εφορία, η εκκλησία, τα σκάνδαλα τύπου siemens (κλπ) είναι απλά τρόποι και μέσα από τα οποία κάποιοι λίγοι θησαυρίζουν εις βάρος μας και έχουν το θράσος να ζητούν και τη ψήφο μας. Τα χρήματα που ξοδεύονται στη προεκλογική εκστρατεία του κάθε ενός από αυτούς τους κυρίους/ες, δε θα μπορούσαν να έχουν μια καλύτερη χρήση; Μα τι λέω και γω, λες και δε τα γνωρίζουμε όλοι... Η ευκολία με την οποία το κράτος αφήνει σκάνδαλα τύπου SIEMENS να παραμένουν ατιμώρητα είναι ο αντίποδας της ευκολίας με την οποία ο κάθε Καρατζαφέρεις μπορεί να λέει δημόσια, ανοιχτά και φωναχτά ποιος κατά την άποψη του είναι ο φταίχτης, ποιος έχει "αρπάξει", ποιος έχει κλέψει, ποιος ευθύνεται... Άσχετα αν κανείς δεν έχει αποδείξει τίποτε... Δεν έχει σημασία !
Η σημερινή Eλλάδα είναι ένα πανέμορφο κομμάτι γης στο πλανήτη όπου μπορεί κανείς να δοκιμάσει τις αντοχές του στην επιβίωση με 700 ή 1000 ευρώ ή να επιδίδεται στη "λαμογιά" ελεύθερος κι ωραίος, απλά επειδή μπορεί, επειδή κάποιος θα καλύψει κάποιον, επειδή κανείς δε θα τιμωρηθεί, κανείς δε θα βγει ο φταίχτης, και η ζωή συνεχίζεται... Εδώ μπορεί κανείς να υπερηφανευτεί όσο θέλει για την αρχαιοπρεπή μας ιστορία και τι έχουμε δώσει στο ευρωπαϊκό/παγκόσμιο πολιτισμό χωρίς να χρειάζεται να μιλήσει για τα άλλα, τα εν δήμω, ούτε καν στο δήμο... Μπορεί κανείς να συμμετέχει σε ατέλειωτες συζητήσεις και παθιασμένους διαλόγους για το πιθανό όνομα της FYROM ή και για πιο σοβαρά ζητήματα όπως το αν η Βίσση είναι καλύτερη από την Βανδή. Μπορεί να πει ότι θέλει επειδή εδώ λειτουργεί υγιώς η "ελευθερία του λόγου" και ο καθένας μας θεωρεί αναφαίρετο δικαίωμά του την "διεκδίκηση των δικαιωμάτων" του με αυθάδεια και πυγμή. Άλλωστε ποιος βρίσκει το δίκιο του σε δημόσια ή μη υπηρεσία στην ελλάδα χωρίς να υψώσει και λίγο του τόνους;! Κανείς μας δε σέβεται πραγματικά το κράτος γιατί οι νόμοι του σε αναγκάζουν να παρανομείς, ενώ οι λειτουργοί του αποτελούν τους καλύτερους δασκάλους για το πως μπορείς να παρανομείς "σωστά και με το νόμο". Τα αναρχικά συνθήματα στους δρόμους μας διασκεδάζουν, και πολλά από αυτά τα βιώνουμε και τα "νιώθομε" μέσα μας ως σωστά, ή έστω ως όχι και εντελώς λανθασμένα...
Η "Δημοκρατία" μας αυτοκαταστρέφεται διότι κατεχράσθη το δικαίωμα της ελευθερίας και της ισότητας, διότι έμαθε τους πολίτες να θεωρούν την αυθάδεια ως δικαίωμα, την παρανομία ως ελευθερία, την αναίδεια του λόγου ως ισότητα και την αναρχία ως ευδαιμονία. (http://kappamysta.blogspot.com/2008/12/blog-post_12.html)
Μήπως μετά από αυτά καταλαβαίνουμε ακριβώς τι συμβαίνει γύρω μας, σε τι κράτος ζούμε, γιατί είμαστε μίζεροι, γιατί είμαστε παράνομοι, γιατί επιλέγουμε τον "ωχ-αδερφισμό" και γιατί τελικά αργά και σταθερά καταρρέουμε; Η' απλά συνεχίζουμε να διαβάζουμε παθητικά, να ζούμε παθητικά, να σκεφτόμαστε παθητικά (αν αυτό είναι δυνατόν) και περιμένουμε πολύ απλά να πεθάνουμε παθητικά;
O ΜΑΝΟΣ είναι πάντα επίκαιροςΑρθρο του ΜΑΝΟΥ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙ για τα επεισόδια που έγιναν τον Μάιο του 1986... Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Το Τέταρτο»«...Μια μωβ σκιά Μαΐου ξάπλωσε στον τόπο. Οσα συνέβησαν στα Εξάρχεια και στη Νομική Σχολή. Και στην οδό Σκουφά και Σόλωνος, Μαυρομιχάλη και Ιπποκράτους ενόχλησαν τους Ελληνες πολίτες και αγανάκτησαν τον Τύπο ολόκληρο. Γιατί δεν τους εξολοθρεύουν και δεν τους σπάνε το κεφάλι. Γιατί δεν ρίχνουν δακρυγόνα. Και η Σύγκλητος και οι φοιτητές όλων των παρατάξεων, όλοι αγανακτισμένοι με τα τριάντα-εκατό παιδιά που δεν το βάζουν κάτω, δεν εννοούνε να παραδεχτούν πως η όποια ελευθερία ανήκει μόνο στους αστυνομικούς και τους ηλικιωμένους. Που δεν μπορούν να αντιληφθούν γιατί καταδιώκονται αδιάκοπα, προπηλακίζονται ατελείωτα και συνεχώς υποχρεούνται να δέχονται εξευτελισμούς. Κι ο προπηλακισμός αρχίζει από τον δάσκαλο, τον επιστάτη του σχολείου, από τον οδηγό και τον εισπράκτορα του λεωφορείου, απ' τον καθηγητή και τον δημόσιο λειτουργό ώς τον δημόσιο υπάλληλο, από τους αξιωματικούς κι εκπαιδευτές στο κέντρο κατατάξεως ώς τον τυχαίο μοτοσικλετιστή της τροχαίας που θα του ζητήσει άδειες, ταυτότητες και πιστοποιητικά. Ως τον γιατρό του νοσοκομείου που θα τον πάνε σηκωτό, ύστερα από τη γροθιά του οργάνου της τάξεως. Και το γνωρίζουμε πολύ καλά.Εξύβριση αρχής - έτσι ονομάζεται η απαίτηση εξηγήσεων. Χειροδικία κατά της αρχής - έτσι είθισται να αποκαλείται η ενστικτώδης κίνηση του αμυνόμενου νέου. Και η ιστορία δεν έχει τέλος. Η ανωνυμία και η εισαγγελική αρχή θα του προσφέρει ή μια τραυματική αγανάκτηση ισόβια ή τον επιζητούμενο από την πολιτεία ευνουχισμό του. Αυτή είναι μια καθημερινή πραγματικότητα και, δυστυχώς, γνησίως ελληνική τα πρόσφατα και τελευταία σαράντα χρόνια - όσα είχα δηλαδή την ευτυχία να ζήσω σαν επώνυμος πολίτης εις τούτον τον ένδοξον κατά τα άλλα τόπον μας. Μια μωβ σκιά Μαΐου σκέπασε την Αθήνα. Κι όμως δεν βρέθηκε ένας δημοσιογράφος, μια εφημερίδα ν' αγανακτήσει και να διαμαρτυρηθεί, να καταγγείλει την αλήθεια για αυτό το τρίγωνο του αίσχους. Σκουφά, Μαυρομιχάλη και Ιπποκράτους. Κι άρχισε μια σκόπιμη, ύποπτη κι έντεχνη σύγχυση τριών ασχέτων μεταξύ των περιπτώσεων. Οι νεαροί των Εξαρχείων να παρουσιάζονται ίδιοι με τους αλήτες των γηπέδων, τους επονομαζόμενους χούλιγκανς, και επιπλέον να καλλιεργείται η εντύπωση στην κοινή γνώμη, με στήλες ολόκληρες των θλιβερών εφημερίδων μας, ότι οι νέοι αυτοί, οι αναρχικοί, είναι οι βομβιστές και ίσως οι πιθανοί δράστες των δολοφονιών ή εμπρησμών. Και φυσικά, όταν με το καλό τελειώσει η δίωξη των εκατό, σαράντα ή είκοσι παιδιών και η όλη επιχείρηση στεφθεί με «επιτυχία», να πάρει τις διαστάσεις ενός πραγματικού θριάμβου... κατά του εγκλήματος. Την ίδια ώρα που δολοφονούνται εκδότες και οι δολοφόνοι δεν ανευρίσκονται. Δολοφονούνται πολίτες και οι δολοφόνοι δεν αποκαλύπτονται. Πεθαίνουν νέοι από ξυλοδαρμούς και οι δράστες κυκλοφορούν ανενόχλητοι και, τέλος, δεν... ανακαλύπτονται. Την ίδια ώρα η πολιτεία αγανακτεί διότι υπάρχουν μερικά ζωντανά της κύτταρα που αντιδρούν άτεχνα, ανοργάνωτα, ίσως μ' αφέλεια, σ' όλην αυτή την οργανωμένη κρατική ασχήμια, αντί να βλογάμε τον Θεό που βρίσκονται ακόμη μερικοί που δεν συνήθισαν στην «παρουσία του τέρατος». (...) Κορίτσια κι αγόρια με γυαλιά, έτσι καθώς κοιτάτε με απορία κι αγανάκτηση για ό,τι συμβαίνει γύρω σας, είμαι μαζί σας. Και σας αγαπώ».
[ αχ ρε Μάνο, μας λείπεις... ]
No comments:
Post a Comment